Marco Bellocchio, Fai bei sogni (Όνειρα γλυκά, 2016)

Marco Bellocchio, Fai bei sogni (Όνειρα γλυκά, 2016)

  Παίζεται στους κινηματογράφους.

  Είδα με επιφύλαξη το «Όνειρα γλυκά» γιατί η άλλη ταινία του Μπελόκιο που είδα πρόσφατα (ίσως κι εσείς), το «Αίμα από το αίμα μου», δεν μου άρεσε. Βλέποντας και την «Ένας δράκος έρχεται» αποκρυστάλλωσα άποψη: όταν η ταινία είναι αφηγηματικά ασαφής, όταν η πλοκή είναι τόσο περίπλοκη που αδυνατείς να την ξεμπλέξεις, τότε η ταινία δεν μου αρέσει.

  Ευτυχώς δεν ήταν η περίπτωση με τα «Όνειρα γλυκά».

  Το θέμα δεν θυμάμαι να το έχω ξαναδεί σε ταινία. Είναι το πένθος ενός εννιάχρονου αγοριού που πέθανε η μητέρα του· ένα πένθος που τον ακολουθεί και στη μετέπειτα ζωή του.

  Ξέρω ότι η παράταση του πένθους είναι μια παθολογική κατάσταση που χρειάζεται θεραπεία. Ο Μάσιμο δεν έτυχε τέτοιας θεραπείας. Τον είδαμε όμως να παθαίνει μια κρίση πανικού. Νομίζει ότι θα πεθάνει. Καλεί σε νοσοκομείο, ζητάει βοήθεια. Μια γιατρός στην οποία λέει τα συμπτώματα καταλαβαίνει ότι πρόκειται για κρίση πανικού. Του λέει να σταθεί μπροστά σε ένα καθρέφτη ή σε ένα παράθυρο και να αναπνέει βαθιά. Πηγαίνει σε έναν καθρέφτη. Βλέπει την άχνα από την ανάσα του πάνω του. Ναι, δεν πρόκειται να πεθάνει, αναπνέει κανονικά, πράγματι είναι κρίση πανικού.

  Το να ξέρεις ότι αυτό που παθαίνεις είναι κρίση πανικού είναι η μισή θεραπεία. Να το έχουμε υπόψη μας, εύχομαι βέβαια να μη μας τύχει.

  Ένα παιδί πενθεί περισσότερο την απώλεια μιας μητέρας, αλλά και οι μεγάλοι αρκετά. Εγώ έχασα την μητέρα μου όταν ήμουν 29 χρονών και αυτή 71. Ήταν μεγάλο το κτύπημα για μένα, αν και αναμενόμενο. Το κουβαλούσα μέσα μου, και το έκανα ένα αφήγημα όταν πέθανε ο πατέρας μου, 18 χρόνια αργότερα, στα 94 του, το 1997. Δημοσιεύτηκε στη «Γεραπετρίτικη Απόπειρα» λίγο μετά, και αργότερα στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Λέξημα». Επίσης συμπεριελήφθηκε στη συλλογή διηγημάτων μου «Το Φραγκιό» (ΑΛΔΕ 2011).

  Στο τέλος έχουμε μια ανατροπή ως προς την αιτία θανάτου, όμως η αντίδραση του Μάσιμο δεν μου άρεσε. Πώς έβγαλε τόσο βιαστικά το συμπέρασμα ότι δεν τον αγαπούσε; Αστοχία του Μπελόκιο; Σε όλο το έργο υπάρχουν flash back όπου φαίνεται αυτή η αγάπη, όπως βέβαια πολύ ξεκάθαρα και στην αρχή. Είναι από τις πιο τρυφερές σκηνές μητέρα για γιου που έχω δει σε ταινία.

  Το επεισόδιο με την αυτοκτονία, το επεισόδιο με τη φωτογράφηση μιας μητέρας που σκοτώθηκε (σάτιρα για τους φωτογράφους), ήταν για μένα από τα πιο εντυπωσιακά. Και βέβαια ήσαν πολύ καλοί οι ηθοποιοί. Την Bérénice Bajo, τη γιατρό, την απολαύσαμε και στο «Όταν τελειώσει ο έρωτας», που παίζεται επίσης στους κινηματογράφους.