Paul Negoescu, Two lottery tickets (Două lozuri, 2015)

 

Paul Negoescu, Two lottery tickets (Două lozuri, 2015)

 

  Τη μια ταινία τη θυμάμαι, την άλλη όχι. Αυτή που θυμάμαι είναι η η ταινία «Ray of Hope» (Rawzanahe omid, 1958) του Sardar Saker (Δυο λόγια που γράφω γι’ αυτήν στο υπό συγγραφή βιβλίο μου «Σύντομη εισαγωγή στον ιρανικό κινηματογράφο» τα παραθέτω στο τέλος).

  Την άλλη δεν τη θυμάμαι, πάνε χρόνια που την είδα.

  Οι τρεις φίλοι κερδίζουν στο λότο έξι εκατομμύρια. Έλα όμως που δυο αληταράδες θα κλέψουν το τσαντάκι εκείνου που το κρατάει μαζί του.

  Και αρχίζει η αναζήτηση για το ιερό δισκοπότηρο (συγνώμη, για το λότο). Και στην αναζήτηση αυτή θα δούμε αρκετά κωμικά επεισόδια. Αυτό με τον αστυνομικό μου άρεσε περισσότερο, αλλά και αυτό με το μέντιουμ ήταν απολαυστικό.

  Για την ακρίβεια, ψάχνουν να βρουν αυτούς τους δυο τύπους. Μαθαίνουν πού μένουν, μπαίνουν μέσα, βρίσκουν το τσαντάκι, αλλά δεν υπάρχει το λότο.

  Ξαφνικά μπουκάρουν οι τύποι.

  -Σοβαρά πιστεύετε ότι το πήραμε εμείς και θα καθόμασταν τώρα εδώ;

  -Τελικά μάλλον κάποιος της ασφάλειας το πήρε, αποφαίνεται ο ένας από τους τρεις.

  Δεν κατάλαβα πώς θα μπορούσε, προφανώς ο σκηνοθέτης ήθελε να πετάξει την μπηχτή του, για την ασφάλεια που δεν έχει αλλάξει και πολύ από την εποχή Τσαουσέσκου.

  Όμως τι κωμωδία θα είχαμε αν ο σκηνοθέτης δεν τους αποζημίωνε με κάποιο τρόπο;

  Κέρδισαν στο επόμενο λότο 38.000 ευρώ. Δωδεκάμισι χιλιάδες για τον καθένα τους, δεν είναι και λίγα.

  Πολύ καλή κωμωδία, παίζεται αυτή τη στιγμή που κάνω την ανάρτηση στο σινε-Αμπάριζα, Λυσίου 11 και Γαλακηδών γωνία. Λυσίου 9 έμενα όταν παντρεύτηκα και ήλθα στο Γαλάτσι.

  7,5 η βαθμολογία της στο IMDb.

 

  H ταινία «Ray of Hope» (Rawzanahe omid, 1958) του Sardar Saker μας λέει την ιστορία ενός φτωχού επαρχιώτη, του Muhsin, από το Ισφαχάν, που κέρδισε ένα πολύ μεγάλο ποσό σε ένα λαχείο και πήγε στην Τεχεράνη για να το εισπράξει. Όμως η βαλίτσα του μπερδεύεται με την βαλίτσα της Nasrin, μιας καμπαρετζού χορεύτριας και τραγουδίστριας, που χρησιμοποιεί το λαχείο για να αγοράσει δικό της καμπαρέ. O Muhsin αρχικά βρίσκει δουλειά στα σφαγεία και αργότερα στο καμπαρέ της Nasrin.

  H Nasrin είναι στυγνή επιχειρηματίας, όμως ακούγοντας τις ατυχίες του και μαθαίνοντας για το λαχείο, του γράφει ένα τσεκ με τα λεφτά που κέρδισε στο λαχείο.

  Με ήρωα ένα luti, με αρκετές κωμικές πινελιές, το τέλος της ταινίας θα είναι αυτό των romance: θα βρεθούν παντρεμένοι.  

 

Cristèles Alves Meira, Ζωντανό πνεύμα (Alma viva, 1922)

 

Cristèles Alves Meira, Ζωντανό πνεύμα (Alma viva, 1922)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Η ταινία μου θύμισε την «20.000 είδη μελισσών» που μου είπαν ότι θα προβληθεί στις 11 Απριλίου και όμως δεν προβλήθηκε. Και εκεί βλέπουμε ένα κοριτσάκι, σε ένα χωριουδάκι, σε μια γειτονική χώρα, στη χώρα των Βάσκων.

  Το κοριτσάκι εδώ βρίσκεται με τους παππούδες του και τις θείες του επίσης σε ένα χωριουδάκι, αλλά στην Πορτογαλία.

  Θα το πω από τώρα: η ταινία με άφησε αμήχανο.

  Η τάση είναι να εξιδανικεύουμε τη ζωή στην επαρχία συγκρίνοντάς τη με τη ζωή της πόλης, κάτι που έκανε ο προεπαναστατικός ιρανικός κινηματογράφος, και εδώ βλέπω κάτι άλλο. Βλέπουμε μια επαρχία όπου κυριαρχούν οι προλήψεις. Ποτέ στο χωριό μου δεν θυμάμαι να κατηγόρησαν γυναίκα ότι είναι μάγισσα, και εδώ το έχουν πολύ εύκολο, λες και βρίσκονται ακόμη στο μεσαίωνα.

  Πεθαίνει η γιαγιά που θεωρείται μάγισσα, πιθανώς δηλητηριασμένη από το ψάρι μιας γυναίκας. Πιθανώς. Καταλαμβάνει υποτίθεται την ψυχή της εγγονής.

  Δεν μπορεί, αυτή είναι υπεύθυνη για την πυρκαγιά στο δάσος, με αποτέλεσμα να έλθει εντολή να απομακρυνθούν οι κάτοικοι.

  Εν τάξει, οι τσακωμοί για τα έξοδα της κηδείας της γιαγιάς θα μπορούσαν να γίνουν και σε αστικά περιβάλλοντα.

  Συμβαίνουν πράγματι αυτά τα πράγματα στην Πορτογαλία και η σκηνοθέτιδα τα σατιρίζει;

  Στην ταινία βλέπουμε τσακώματα και διαπληκτισμούς, όχι μόνο ενδοοικογενειακούς αλλά και με τους χωριανούς, που δημιουργούν μια ένταση και διεγείρουν το ενδιαφέρον του θεατή. Κάτι ξέρουν οι ιρανοί, να τους φέρουμε πάλι στην κουβέντα, που τόσο στον προεπαναστατικό κινηματογράφο όσο και στον μετεπαναστατικό, βλέπουμε συχνά τέτοιους διαπληκτισμούς. Τους θυμάμαι χαρακτηριστικά σε ταινίες που προβλήθηκαν στην Ελλάδα.

  6,7 είναι η βαθμολογία της στο IMDb, μέτρια θα έλεγα.

 

 

Βασίλης Ραΐσης, Επαγγελματίας υπνοβάτης (2023)

 

Βασίλης Ραΐσης, Επαγγελματίας υπνοβάτης (2023)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο

  Ήμουν επιφυλακτικός στο να δω την ταινία, φοβούμενος ότι θα έπεφτα πάλι πάνω σε καμιά ακαταλαβίστικη κουλτουριάρικη όπως το «Wolfman radio», όμως όχι. Είναι μια πολύ καλή κωμωδία που με έκανε και γέλασα αρκετά.

  Ένας μέτριος ποιητής, που ο εκδότης του δεν είναι πρόθυμος να εκδώσει τα καινούρια του ποιήματα, πέφτει θύμα τροχαίου. Δεν μπορεί να περπατήσει, είναι σε καροτσάκι. Όταν κοιμάται απαγγέλει στίχους, που περιέργως ο εκδότης του τους θεωρεί καλούς. Η μητέρα του καλεί φίλες της, λέγοντάς τους ότι με αυτούς τους στίχους προλέγει το μέλλον.

  Με το αζημίωτο.

  Καλή επιχείρηση.

  Όταν αυτός το ανακαλύπτει, στην αρχή τσατίζεται, αλλά μετά του καλαρέσει η ιδέα, και θέλει να την εκμεταλλευτεί ο ίδιος.

  Και αυτό κάνει.

  Δεν έχει νόημα να αφηγηθώ επεισόδια, καλύτερα να τα δείτε βλέποντας την ταινία, που σας τη συνιστώ.

  Εξαιρετική στο ρόλο της μητέρας η Ελένη Γερασιμίδου.

  Το 7,4 που έχει στο IMDb ίσως να μην είναι ενδεικτικό, μια και ψήφισαν μόνο 9 άτομα, αλλά με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

  Τελικά θα ξαναπερπατήσει;

  Όλοι μου οι φίλοι ξέρουν ότι είμαι τάφος στα μυστικά, αν και τώρα τελευταία είχα προβλήματα με μια φίλη που για να την υπερασπιστώ αναγκάστηκα να πω πράγματα που μου είχε πει. Όμως με τρώει πάντα ο κώλος μου για σπόιλερ, το οποίο, όπως και ο Ποκοπίκο, το κάνω έμμεσα.

  Έτσι θα κάνω και τώρα, αρκεί να συλλογιστείτε πάνω στο frame που βάζω σε αυτή την ανάρτηση.

  Αν και νομίζω είναι περιττό, κωμωδία έχουμε.