Έχουμε δει πάρα πολλές ταινίες του Sohrab Shahid Saless, ενός από τους πιο
ξεχωριστούς ιρανούς σκηνοθέτες. Η ταινία αυτή μάλλον του έδωσε το διαβατήριο
για τη Γερμανία, όπου εργάστηκε στο εξής.
Το θέμα της ταινίας είναι οι μετανάστες. Με ένα φωτογραφικό,
ντοκιμαντερίστικο ρεαλισμό ο Saless καταγράφει επεισόδια και καταστάσεις που ζουν μια ομάδα
τούρκων μεταναστών, με απόλυτη απουσία σασπένς. Η ζωή σε φτωχικά δωμάτια, η
απλή διασκέδαση όπως το τάβλι, η ρατσιστική παρενόχληση είναι κάποιες από
αυτές.
Και η έλλειψη της γυναίκας. Ένας μορφωμένος νεαρός τα
καταφέρνει με μια γερμανίδα, όχι όμως και ο Χουσεΐν, που φλερτάρει αδέξια και
απελπισμένα με τα πάμφτωχα γερμανικά του μια γερμανίδα την οποία βλέπει να
κάθεται σε ένα παγκάκι. Κατά διαστήματα, σαν σε λάιτ μοτίφ, τον βλέπουμε να
δουλεύει σκυμμένο πάνω στην πρέσα.
Ο Saless
όμως έντεχνα δίνει μια καθολικότητα στην ανθρώπινη δυστυχία. Μια ηλικιωμένη
γερμανίδα καλεί τον Χουσεΐν για καφέ. Πιστεύει ότι ο γιος της, παντρεμένος στην
Αμερική, περιμένει πως και πως το θάνατό της για να την κληρονομήσει. Την
πιστεύουμε. Όχι όμως όταν λέει ότι ο γιος της επανειλημμένα την καλεί να έλθει
στην Αμερική. Αυτή φαντάζεται ότι την καλεί επειδή πιστεύει ότι θα πεθάνει στο
ταξίδι.
Η λιτή αφήγηση, αλλά και το θέμα, μου θύμισαν τον Rainer Werner Fassbinder, και συγκεκριμένα
μια ταινία όπου εδώ η μοναξιασμένη γερμανίδα είναι το κεντρικό πρόσωπο και ο
μετανάστης το δευτερεύον.
Posts
No comments:
Post a Comment