Γιώργος και Καλή Βοϊκλή, Η Λαμπερούλα

Γιώργος και Καλή Βοϊκλή, Η Λαμπερούλα, ένα κορίτσι σαν όλα τ’ άλλα Καστανιώτης,1994,σελ.165

(Μάλλον έχει δημοσιευτεί στη Νέα Οικολογία, αλλά δεν βρίσκω το απόκομμα)

Η "Λαμπερούλα" δεν είναι "ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα", παρά
τον υπότιτλο του βιβλίου. Είναι ένα κορίτσι αλλιώτικο από τα
άλλα. Της αρέσει βέβαια, όπως και σε όλα τα παιδιά άλλωστε, να
βλέπει παιδικές εκπομπές στην τηλεόραση, όμως της αρέσει πολύ
όχι μόνο το διάβασμα (υπάρχουν πολλά παιδιά, παρολαυτά -
δηλαδή παρά την τηλεόραση - που διαβάζουν) αλλά και το
γράψιμο.
Σ' αυτό βέβαια την ενθαρρύνει και ο μπαμπάς της, ο οποίος
έχει ήδη στο ενεργητικό του πέντε βιβλία, και αρκετά κείμενα
πάνω σε οικολογικά θέματα και θέματα για την προστασία του
καταναλωτή (υπήρξε από τους ιδρυτές, και "νονός", της
ΕΠΟΙΖΩ, Ένωση για την Ποιότητα της Ζωής). Έτσι μπαμπάς και κόρη
στρώθηκαν και έγραψαν την "Λαμπερούλα".
Το βιβλίο είναι μια εναλλαγή κειμένων πατέρα και κόρης. Ο
πατέρας ρίχνει ένα βλέμμα γεμάτο τρυφερότητα στον κόσμο των
παιδιών, όπου βρίσκεται η κόρη του, και θυμάται τα δικά του
παιδικά χρόνια. Η κόρη βλέπει με παρθενικό μάτι μικρού παιδιού
τα πράγματα, και τα καταγράφει στο "Σκέφτομαι και γράφω".
Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν κείμενα - διάλογοι ανάμεσα
στον πατέρα και την κόρη. Ανεπανάληπτα τα κείμενα
αυτά, αποτελούν μια παράλληλη παρουσίαση των διαφορετικών
οπτικών με τις οποίες βλέπουν κάποια ζητήματα γονείς και
παιδιά, κυρίως όσον αφορά τις σχέσεις τους, που είναι συνήθως
ένας μονόδρομος απαιτήσεων και απαγορεύσεων από την πλευρά
των γονιών.
Να σημειώσουμε τέλος την ωραία εικονογράφηση της Έλλης
Καλεμάνδρη, και τα δυο κόμικς, με τον "Δεκάλογο του καταναλωτή"
και το "Μόνοι στο σπίτι", συμβουλές για τους γονείς για να
προφυλάξουν τα παιδιά τους από κινδύνους.
Σαν την Λαμπερούλα, την Καλή Βοϊκλή, υπάρχουν και άλλα παιδιά
με ικανότητες στο γράψιμο. Όμως λίγα μόνο (όπως η Βαγγελιώ
Μανουσάκη,13 χρονών, με το τρίτο ήδη βιβλίο της εκδομένο φέτος
από την Βιβλιοεκδοτική Αναστασάκη με τίτλο "Το σπίτι στο
λόφο", σελ.126) καταφέρνουν να βρουν το δρόμο στον εκδότη. Γι
αυτό πρέπει να βοηθούνται, ώστε το παιδικό βιβλίο να γίνει
όντως παιδικό, να γράφεται δηλαδή από (ή έστω και από) παιδιά.
Στον αιώνα τον απελευθερωτικών κινημάτων, και τα παιδιά πρέπει
να πραγματοποιήσουν τα βήματα προς την πολιτιστική τους
χειραφέτηση. Και εμείς πρέπει να τα βοηθήσουμε σ' αυτό, όχι με
τους σαχλούς διδακτισμούς της δικής μας λογοτεχνίας γι
αυτά, που τη βαφτίσαμε καταχρηστικά παιδική λογοτεχνία, αλλά
ενισχύοντας τις δικές τους συγγραφικές προσπάθειες, για την
ανάπτυξη μιας πραγματικά παιδικής λογοτεχνίας, γραμμένης
δηλαδή από παιδιά.